Overdenkingen

Hier verschijnt iedere maand de overdenking uit NieuwsBRON, het kerkblad van onze gemeente.

 

Overdenking

Juni 2011 - ds. A. v. d. Beld

Missionair

 

‘…wanneer de Heilige Geest over jullie komt, zullen jullie kracht ontvangen en van Mij getuigen…’                          Handelingen 1: 8

 

Op de hoogtijdagen van de kerk, dus ook op het Pinksterfeest dat we net gevierd hebben, is er altijd veel aandacht voor missionair werk in binnen- en buitenland. Het wordt in de verkondiging genoemd, er wordt soms voor gecollecteerd en er zijn grote manifestaties die in het teken van evangelisatie of zending staan, bijvoorbeeld het Opwekkingsfestival op het terrein van Walibi. Er spreekt het besef uit dat wat we als kerk te vieren hebben, gedeeld zou moeten worden met anderen om ons heen. We hebben in het evangelie een ‘schat’ meegekregen die we eigenlijk niet voor onszelf zouden moeten houden.

 

Vanuit de landelijke kerk is niet zo lang geleden een project gestart om aandacht te vragen voor onze missionaire opdracht. In het kader van dit project worden allerlei hulpmiddelen aangereikt. Er worden bijeenkomsten georganiseerd. Er is een film gemaakt en materiaal met concrete voorbeelden, enzovoort. Ook onze kerkenraad heeft zich daarmee dit winterseizoen beziggehouden. Op de gemeenteavond van 29 maart hebben we daarover met elkaar gepraat. De bereidwilligheid is er. En er zijn onder ons best velen die iets hebben aan hun geloof. Ik hoor het bij mijn bezoekwerk onderweg regelmatig: “Ik heb veel aan het gebed.’ “Het medeleven van andere gemeenteleden heeft veel voor me betekend.” “Als ik mijn geloof niet had, had ik het niet volgehouden.” En wat belangrijk en waardevol is, wil je toch niet voor jezelf houden. Toch ervaren we in onze tijd een stuk onmacht om op een goede manier uiting te geven aan onze geloofs-ervaringen. Kerkelijk meelevende ouders maken mee dat hun kinderen niets meer zien in de kerk en soms zelfs niet in het evangelie. We weten allemaal dat de kerken kleiner worden en dat het evangelie niet zo vanzelfsprekend meer is als vroeger. En toch is het duidelijk dat in onze tijd veel mensen zoekend zijn. Op zoek naar houvast, naar liefde en echt meeleven, naar de zin van hun bestaan. Een thema als ‘spiritualiteit’ is in. Maar hoe komt het dan dat we vaak niet in staat zijn om die ‘brug’ naar hen te bouwen? Er is een aanbod en er is een vraag, maar ze komen niet bij elkaar.

 

Ongetwijfeld zijn heel veel oorzaken daarvoor aan te wijzen. Ik wil me in dit artikel beperken tot één oorzaak: de plaats die we als kerk en gelovigen innemen in onze cultuur. Voor mijn gevoel is er vanuit het verleden wel eens een te grote tegenstelling gemaakt tussen kerk en ‘wereld’ – dat geldt voor gereformeerden sterker dan voor hervormden. Je leefde in je eigen kerkelijke zuil. Er werd veel gewaarschuwd voor het gevaar van ‘wereldgelijkvormigheid’. Een veelgehoorde kreet was: “In het isolement ligt onze kracht.” En als je maatschappelijk actief was, was dat vaak in ‘eigen’ organisaties. En de kerkdienst als centraal ontmoetingspunt was alleen te volgen voor mensen die de ‘tale Kanaäns’ verstonden.

 

Die wat scherpe afbakening tussen kerk en wereld bestaat niet meer. Toch heb ik het gevoel dat ze nog wel doorwerkt in ons kerkelijk leven en in ons onvermogen om aan te sluiten bij de wereld om ons heen en bij de levensvormen en de behoeften van de mensen. Oude tradities en gewoontes kunnen lang doorwerken. In welke richting moeten we het dan zoeken? Mijns inziens in aansluiting bij de cultuur waarin we leven. En het woord cultuur bedoel ik dan heel breed. Dan moet je niet alleen maar denken aan kunst, maar aan alle dingen die in onze maatschappij spelen aan trends, problemen, verlangens, enzovoort. Je mag daar middenin staan met alle spanningen die er kunnen zijn, maar wel als positief en opbouwend element, als iemand die solidariteit uitstraalt en betrouwbaarheid. Je mag zoeken naar eigentijdse vormen om iets door te geven van de waarden van het evangelie.

Ik denk dat we dat in onze gemeente in de loop van de tijd wel op verschillende manieren hebben geprobeerd. Ik denk aan de avond met de film van Al Gore, aan de opvoedingsavond, aan de kerstmarkt. En ook aan de website, de beamer en aan andersoortige liederen, muziek en liturgische vormen (bijvoorbeeld in de Stille Week) in de kerkdienst, aan het meedoen met Ride for the Roses. Ik denk dat we op deze weg rustig verder moeten gaan. En dat we God moeten bidden dat Hij ons vrijmoedigheid geeft om door woord en daad getuigen van zijn evangelie te zijn.

 

De belofte die boven deze meditatie staat is door onze Heer gegeven aan zijn eerste leerlingen. Maar we geloven toch dat die Geest ook aan ons wordt gegeven als we Hem daarom bidden. Een prachtig gebed om met elkaar missionaire gemeente te zijn is Gezang 481, waarin onder andere gebeden wordt:

Laat ons getrouw de weg begaan

tot allen die ons verre staan

en laat ons zonder vrezen

de minste willen wezen.

Hebt u en hebben jullie ook zin en verlangen om mee te blijven zoeken naar mogelijkheden om Gods liefde ook in onze tijd gestalte te geven en zo missionaire gemeente te zijn?

 

Ds. Arend van de Beld


 

Archief