Overdenkingen

Hier verschijnt iedere maand de overdenking uit NieuwsBRON, het kerkblad van onze gemeente.

 

Overdenking

Januari 2016 - ds. W. Lolkema

Waar kan ik God vinden?

Tijdens de kerkdiensten op Kerstavond en Kerstmorgen is dat nooit zo’n probleem. Op zo’n moment ervaar je gemeenschap. Door het samen-geloven, door de liederen die je als Gemeente zingt is Jezus, als de nieuwgeboren Heer, bijna tastbaar aanwezig. Het licht van de Vader, licht van den beginne, zien wij omsluierd, verhuld in ’t vlees,… Prachtige woorden zijn dit, met een heel diepe inhoud.

Ze zijn van de Liedboek-dichter JW Schulte Nordholt. Je zingt jezelf dan als het ware, zoals Willem Barnard ooit zei, het geloof te binnen. Als een bron van geloofs-vitaminen. Een geloofs-sinaasappel, als u begrijpt wat ik bedoel. Vitamine G.

Maar nu is het januari. Die lange en vaak ook donkere maand. Hoe zit het nu met – zoals dat zo mooi heet – de vindplaatsen van God?

Stephan de Jong vertelt daarover een mooi verhaal in zijn verhalenbundel ‘Verhalen van levenskunst’ in de rubriek Aandachtig leven. Het verhaal heet: Bukken.

 

De leerlingen van de wijze spraken over een moeilijke vraag: ‘Hoe komt het toch dat wij, mensen, God maar zelden kunnen ontdekken? Waar is Hij te vinden?’ Eén van de leerlingen dacht dat het lag aan het beperkte verstand van mensen: ‘Als wij knapper zouden worden, zouden we het geheim van de hemel beter doorgronden.’ Een andere leerling meende echter: ‘Wij zijn te druk bezig met aardse dingen. Als wij ons meer op de hemel zouden richten, zouden we God vanzelf ontdekken.’ Weer een andere leerling legde alle nadruk op geduld. ‘Als wij blijven uitzien naar een teken van de hemel, zullen wij het ooit ontvangen.’

De leerlingen waren zo overtuigd van hun eigen gelijk dat zij niet tot overeenstemming kwamen. Zij besloten daarom naar hun leermeester te gaan. ‘Meester, wij hebben een brandende vraag: waardoor kunnen wij God maar zelden ontdekken?’ Na enig nadenken sprak de wijze: ‘Mensen ontdekken God maar zelden omdat zij vergeten te bukken.’ De leerlingen keken hun leermeester met verbaasde ogen aan: bukken?

De leermeester knikte: ‘Alleen wie bukt en weer leert te kijken als een kind, zal God ontdekken; in een bloem die ontluikt, een wond die geneest, een hand op de schouder. Mensen kijken meestal over God heen.’

 

En daar heb ik niets aan toe te voegen. Want dat zou afbreuk doen aan deze mooie vertelling.

W. Lolkema


 

Archief