Overdenkingen

Hier verschijnt iedere maand de overdenking uit NieuwsBRON, het kerkblad van onze gemeente.

 

Overdenking

November 2023 - Jenny Zwijnenburg

 

“Hij die van deze dingen getuigt zegt: Ja ik kom spoedig. Amen. Ja kom Heer Jezus”

Openbaring 22:20

 

De wereld lijkt in brand te staan. Ieder dag komt het vreselijke nieuws tot ons. Oorlogen, natuurrampen. Het lijkt niet meer te stoppen. Ook in het klein blijven er vreselijke dingen gebeuren. We gaan het allemaal zo gewoon vinden. Afgelopen week hadden we een wegloper. Als we dieper inzoomen op gedrag van de kinderen die om diverse redenen niet meer thuis wonen, zien we een intens gevoel van nergens thuis te zijn. Nergens bij te horen. Geen voelen van relatie tot de mensen die deel uitmaken van je leven. Die voor je zorgen. Dag in dag uit. Zo beschadigd door het leven. Oorlog in het klein. In het hoofd van deze kinderen, die straks onze volwassenen zijn.

 

Dwars hier doorheen horen we de belofte van Jezus: ik kom eraan. Echt waar. Maar verlangen we echt naar de wederkomst van Christus? We zijn zo druk met ons leven. Zo druk met alles wat de wereld biedt. Zo druk met ons werk in de kerk. Duurt de dienst wel lang genoeg, of kort genoeg? Is het liturgisch wel in orde? Loopt alles foutloos? Zijn er genoeg mensen om al het werk te doen? Zoveel vragen en zorgen kunnen ons bezig houden. Maar bidden we nog of Jezus spoedig komt? Verlangen we naar die dag dat hij terugkomt en alle tranen van de ogen zal wissen. Soms, als er zoveel op me afkomt, kan ik daarnaar verlangen. Dan drukken alle zorgen mij neer. Zorgen om onze gemeente. Zorgen om onze maatschappij. Zorgen om onze wereld. Zorgen om alles wat in ons gezinshuis op ons afkomt. We dachten het rustiger aan te doen, maar zoveel kinderen hebben een veilige plek nodig. En dan is ons huis ineens weer vol. Dan huilt mijn hart om alles wat er mis is met de mensheid. En bedenk ik hoe verdrietig God zal zijn als hij naar de aarde kijkt. Die hij volmaakt geschapen heeft. Wat maken we er een puinhoop van. Maar dan die belofte: Ik kom eraan. Zie ik maak alle dingen nieuw. Dat geeft troost en moed om ook in deze roerige tijd onze weg te gaan in vertrouwen dat God niet loslaat wat hij eens is begonnen. Ik vond het volgende gedicht en het trof mij zeer:

 

Kom haastig!

‘Kom haastig, Jezus!’ bidt de predikant.

‘Ja, Amen,’ zegt een boer, ‘wil spoedig komen!

Maar na de oogst, want van m’n nieuw stuk land

heb ik nog nooit de opbrengst waargenomen.’

‘Ja, Amen,’ zegt Mevrouw, ‘maar mag ik voor

De bontjas die ik gisteren zag hangen

Eerst sparen en hem aandoen, als het Koor

Een avond geeft in ‘Christ’lijke Belangen?’

‘Ja, Amen,’ zegt het kind, maar nu nog niet,

Ik moet nog met vakantie naar de bossen.

Maar ik zal zwaaien, zodat U het ziet,

Als U ons onder schooltijd komt verlossen.’

‘Kom haastig, Jezus!’ bidt de predikant.

‘Maar mag ik eerst die nieuwe lezing lezen,

Die ik gemaakt heb voor het Jeugdverband

Over ‘Gij zult het wel verstaan na dezen’?’

De beden komen in de hemel aan.

De cherubijnen zwijgen, die ze brachten.

En Jezus vraagt: “Kan Ik vandaag al gaan?’

Zijn Vader zucht: ‘Ge moet nog even wachten.’

 

Okke Jager (1928-1992)

uit: Worden als een kind (1954)

 

Laten we bidden en niet oordelen. Bidden voor de wereld in het groot en in het klein.

 

Jenny Zwijnenburg

 


 

Archief