Overdenkingen

Hier verschijnt iedere maand de overdenking uit NieuwsBRON, het kerkblad van onze gemeente.

 

Overdenking

November 2021 - Klaas Petersen

 

De kerk van morgen…

Op 13 maart 2020 besloot de kerkenraad de deuren van De Levensbron tijdelijk te sluiten in relatie tot de wereldwijde COVID19 pandemie. Inmiddels zijn we ruim anderhalf jaar verder, waarin we ook deels open zijn geweest. Vanaf  startzondag zijn we gelukkig weer “geheel”  open. De anderhalve meter maatregel geldt niet meer en we mogen weer uit volle borst zingen. Intussen nemen de besmettingen helaas weer toe. De vraag komt dan op, hoe zal zich dit verder ontwikkelen. Ik hoor sommige gemeenteleden zeggen: “Waarom komen er nog niet zoveel mensen naar onze kerkdiensten”? Anderen geven echter aan het toch nog niet veilig genoeg te vinden. Laten we in ieder geval hierin elkaar ruimte geven en elkaar respecteren.

 

Op de kerkenraad heb ik een korte bezinning gehouden over de toekomst van de kerk. Ik heb dat gedaan aan de hand van weblog Creatov.nl. Het waren twee korte thema’s, “Geloven, maar niet in de kerk van nu” en “Geloven ook in de kerk”. Ik vraag me namelijk af of ons gemeenteleven weer hetzelfde zal worden als voor de pandemie. Ik geloof dat we met elkaar naar nieuwe vormen van gemeente-zijn mogen zoeken. Op 10 maart 2020 hadden we voor het laatst een gemeenteavond waarbij we hebben vastgesteld dat we een missionaire gemeente wilden zijn in Rilland-Bath.  Hoe dit eruit zou moeten zien, hebben we niet meer met elkaar kunnen bespreken. De schrijver van de twee genoemde artikelen, Wouter van der Toorn, geeft aan dat hij steeds meer christenen tegen komt buiten de kerk. Mensen die zich wel gelovig noemen, maar die zich niet meer thuis voelen in de kerk. Wat mis je als niet wekelijks of regelmatig naar de kerk gaat? Hij is van mening, of deponeert de stelling, dat het in de kerk vaak eenrichtingsverkeer is. In de kerk hoor en leer je iets over God. Het gaat in de kerk volgens hem vaak over theologische kennis en over gestolde dogma’s.

 

Maar moet dat wel de kern zijn? Misschien moet de kerk zich opnieuw oriënteren. Misschien moet ze wel gericht zijn om met elkaar de verhalen van Jezus na te volgen en in ons dagelijks leven tot uiting laten komen. En dan is het goed om daarvan ook te getuigen. Christus in en door ons heen. Van oudsher wordt er onderscheid gemaakt tussen de zichtbare en onzichtbare kerk. De zichtbare kerk is de kerk waar we het meest aan denken als we het over de kerk hebben. Dus de gebouwen, het instituut, het podium, de preekstoel enz. Niet onbelangrijk, maar ook geen doel op zich. De onzichtbare kerk wordt gebruikt als uitdrukking om duidelijk te maken dat gelovigen zich niet laten opsluiten tussen vier muren en dat de gemeente van Christus juist ook naar buiten gericht is. Dat ons geloven eigenlijk pas echt begint na de zegen die de voorganger op zondag aan het einde van de dienst uitspreekt. Daar mag dan ook de uitdaging liggen van de steeds kleiner wordende kerk. De kerk is duidelijk in beweging. Was ze vroeger de kern waar alles om draaide en had ze grote macht, nu mag ze vanuit een bescheidenere positie naar buiten gericht zijn.

Samen als gemeente op zoek gaan. Zuinig zijn op de waardevolle schat die we in Christus hebben. Zuinig zijn op de kern van ons geloof. Maar ook samen zoeken naar nieuwe en verfrissende vormen van gemeente zijn. Op zoek gaan naar misschien nieuwe rituelen, of rituelen die in de vergetelheid geraakt zijn. Op zoek naar nieuwe vormen van gemeente-zijn, niet bang zijn … want Uw koninkrijk kome… Daarin durven en willen we toch geloven. God zal niet los laten wat zijn hand is begonnen. Hij is getrouw. Laten we daarom met vertrouwen de toekomst tegemoet zien. Dat geldt ook voor onze gemeente … met vertrouwen en steeds weer afstemmend op de Geest van God. Want Hij zal voorzien. Zo geloven en belijden wij.


 

Archief