Overdenkingen

Hier verschijnt iedere maand de overdenking uit NieuwsBRON, het kerkblad van onze gemeente.

 

Overdenking

Juli 2020 - Jenny Zwijnenburg

Afscheid nemen

Ze kijkt nog even om. Ze zwaait. “Dag mama Jenny, tot straks.” En weg is ze. Niet wetend dat ze niet meer terug komt.  Ik kijk haar na. Met haar 2 jaar stapt ze parmantig het vliegveld over. Op weg naar haar moeder. Op weg naar een onbekend land. Een keuze waar ze geen invloed op had, maar die voor haar gemaakt is.

 

Afscheid nemen. We moeten het allemaal weleens doen in ons leven. Ook in de Bijbel lezen we daarover. Het begon al helemaal aan het begin. Adam en Eva moesten afscheid nemen van het paradijs. De tuin waar het zo goed was. Mozes moest afscheid nemen van zijn ouders en moest verder opgroeien als zoon van de dochter van de farao. David en Jonathan moesten afscheid nemen van elkaar omdat David zijn leven niet zeker was. Naomi moest afscheid nemen van Orpa die ervoor koos terug te gaan naar Moab.

 

Afscheid nemen. De afgelopen periode hebben we afscheid moeten nemen van ons gewone leven. Alles werd anders door corona. Langzaam stond de wereld als het ware even stil. Een tijd van bezinning. En wat heeft het ons gebracht? Er zijn keuzes gemaakt waar wij geen invloed op hadden. Er is een virus waar wij geen invloed op hebben. Maar hebben we invloed op ons leven? We denken dat we alles onder controle hebben. Dat we overal invloed op kunnen uitoefenen. Maar wat zijn we kwetsbaar. En door dat alles heen hoor ik de stem van God die roept: “Ik ben die ik ben. En ik zal er altijd zijn.” Misschien moest u een geliefde loslaten, verloor u een baan, klopte eenzaamheid op uw deur of werd u ziek. Pijnlijke dingen die ons raken. Orpa, die koos voor haar veilige haven en terug ging naar huis. Maar Ruth, die afscheid nam van haar land, van haar volk en van alles wat vertrouwd was en mee ging met Naomi naar het onbekende land. Maar met het vaste vertrouwen dat de God van Naomi ook haar God zal zijn.

 

Afscheid nemen kost ons wat. Het gaat gepaard met pijn. Pijn om het loslaten. En onzekerheid hoe de toekomst eruit zal gaan zien. We kunnen op weg zijn en op die weg grote obstakels tegenkomen. Moeite, verdriet en tegenslag. Dan is aan ons de keus. Gaan we verder, staan we stil of keren we om. Soms kunnen we niet verder gaan. Is het ook goed om even stil te staan bij wat er in ons leven gebeurt. Maar kunnen we dan ook met Ruth zeggen: Uw God is Mijn God? Niet dat dan zomaar alles is opgelost. We leven in een gebroken wereld. Maar in die gebrokenheid is God.  Mogen we weten dat hij een God is die ons troost, bemoedigt en kracht geeft om door de pijn en het verdriet heen verder te gaan. Dan kunnen we het leven aan.

 

Zoals Psalm 139 verwoord: Heer, U ziet alles van mij. U kent mij helemaal zoals ik ben…..’ U bent bij mij, naast mij, voor mij, achter mij. Uw hand rust op mij. Het is voor mij onmogelijk dat te begrijpen. Het is zo wonderlijk, zo hoog. Dit is ook wat wij onze kinderen mee willen geven. Er is Iemand die jou ziet. Die jou goed genoeg vindt. Je bent niet wat je hebt meegemaakt. Maar je bent uniek, ik heb jou gewild. En dat is soms zo moeilijk. Als je 10 jaar bent en je hebt al in 9 gezinnen gewoond. Steeds weer afscheid moeten nemen. Steeds weer opnieuw beginnen. En toch zien we steeds weer dat er kleine stapjes gezet worden. En mogen ook wij weten dat we dit werk niet alleen hoeven doen. God ziet ons. God ziet onze kinderen in hun pijn en verdriet. En Hij zegt: Ik ben er ook voor jou.

 

Wij gaan genieten van onze vakantie samen. En dan met de kinderen. Twee nieuwe kinderen zijn aan onze zorgen toevertrouwd. We willen ook van deze plaats iedereen bedanken voor alle mooie attenties die de kinderen mochten ontvangen in de afgelopen periode. Dank jullie wel voor jullie meeleven en gebed. Ik wens u allen een heel fijne vakantie toe.

 

Jenny Zwijnenburg


 

Archief